Trikotilomani, yani saç koparma hastalığı, kişinin kendi saçlarını tekrar tekrar yolmasına denir. Sadece saçların değil, kaş, kirpik ve vücudun türlü yerlerindeki kılların yolunması da söz konusudur. İlk olarak 1889 tarihinde Fransız dermatolog Hallopeau tarafından böyle bir hastayla karşılaşmasının neticesinde tanım kazanmıştır.
Trikotilomani Hastalığının Teşhisi
Psikiyatrik bir hastalıktır. Teşhisi kolay değildir.Hastalar genelde bu hastalığı gizleme eğilimi gösterirler.Bunun bir hastalık olduğunu kabul etmezler ve yaptıklarının da farkında değillerdir.Genelde acı hissetmezler,aksine rahatladıklarını düşünürler.Saçlarının görünmeyen,ense,kulak arkası gibi yerlerini kopartırlar.Çoğu zaman koparılan saçlar fark edilir hale gelinceye kadar tedaviye yanaşmazlar.
Trikotilomani Kimlerde Görülür?
Toplumun %1 ile %5′i arasında görülür. Bunlar her yaştan, meslek grubundan kişiler olabilir. Daha çok ergen ve yetişkin kadınlarda görülmektedir. Trikotilomani hastalığının görüldüğü kişiler genelde mükemmelliyetçi yapıda kimselerdir. Hem fiziki görünüşlerinde,hem iş,hem özel hayatlarında hatayı, kusuru kabul etmez, olduğu taktirde bu şekilde tepki verirler. Kişiler zaman zaman koparttıkları saç veya vücudun çeşitli yerlerindeki bu kılları yeme eğilimi de gösterirler. Yutulan bu kıllar bağırsak duvarına yapışıp sertleşen kıl topları haline gelerek karın ağrısı,bulantı,kusma,ağız kokusu,iştahsızlık,kabızlık,ishal ve kanamalara bile yol açabilmekte.
Trikotilomani Tedavisi
Hastalığın çocuk yaşlarda trikotilomani tedavisi ileri yaşlarda tedavisinden daha kolaydır ve daha hızlı netice verir. Çocuk hastalarda yapılan psikiyatrik seanslar ve ailenin yardımıyla atlatılabilir. İlerleyen yaşlarda ise ilaç tedavisi uygulanabilmektedir. İlaç kullanımı doktor kontrolü altında yapılır. Bu ilaç tedavilerinin yanında psikoterapi seansları da yapılmaktadır. Bu seanslar da bilişsel davranış yöntemleri uygulanmaktadır. Bu davranışın anlamını bularak hastanın bu davranışın yerine yeni bir davranış sergilemesi sağlanmaya çalışılır. Trikotilomani genelde gergin olunan zamanlarda nüks eder. Böyle bir durumda hastanın gerginliğini fark etmesi ve kendine zarar vermeyecek,rahatlamasını sağlayacak başka bir davranış sergilemesine yönelik tedaviler uygulanır.